jeszcze w trakcie tworzenia...
Parafia Kościoła Polskokatolickiego
pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy
Adres:
ul. 1 Maja 64
42-575 Strzyżowice
woj. śląskie
Telefon komórkowy: 601 522 207
Strona internetowa: www.polskokatolicki.strzyzowice.pl
Msze święte w niedzielę i święta:
Msza św. godz. 10:00
Msza św. - suma godz. 11:00
W dni powszednie zgodnie z ogłoszeniami.
Nauka religii w szkole podstawowej:
- Wtorki od godz. 7:45
- Środy od godz. 7:45
- Piątki od godz. 8:30
DUSZPASTERSTWO W SZPITALU:
W czwartki i w każdej potrzebie na wezwanie telefoniczne.
Z historii powstania kościoła polskokatolickiego.
Wyznanie powstało pod koniec XIX wieku w stanie Pensylwania w USA, jako wyraz protestu polskich emigrantów - kierowanych przez patriotycznie nastawionych księży kościoła rzymskokatolickiego przeciwko osadzaniu polskich parafii proboszczami niemieckimi przez amerykańską hierarchię kościelną złożoną głównie z kleru irlandzkiego i niemieckiego. Ksiądz Franciszek Hodur, obrońca ludu polskiego, nie został wysłuchany w Watykanie. W 1897 r. założył w górniczym Scranton pierwszą narodową parafię polską. Gdy biskupi rzucili na niego klątwę, wierni w 1902r. zerwali z jurysdykcją kościoła rzymskokatolickiego. Utworzyli początkowo polski kościół reformowany, a w dwa lata później polski, narodowy kościół katolicki. Obecnie skupia on w Ameryce ponad 400 tyś. wyznawców. Pierwsze parafie w Polsce powstały w 1920r., gdy na teren województwa krakowskiego zaczęli imigrować Polacy z USA. Kościół nie został jednak prawnie uznany, chociaż przed II wojną światową liczył 60 tyś. wiernych. Zalegalizowano go dopiero w 1946 r. Na początku lat 50-ych przyjął obecną nazwę. Dziś skupia przeszło 50 tyś. osób. Początki kościoła na terenie Zagłębia Dąbrowskiego i okolic wiążą się z działalnością ks. Andrzeja Huszny, który w 1923r. odszedł od kościoła rzymskokatolickiego i założył w Dąbrowie Górniczej kilkutysięczną parafię narodową dla ludności robotniczej. Kaplica mieściła się w budynku przy ul. Narodowej. Ks. Andrzej Huszno redagował także dwutygodnik religijny "Głos Ziemowida". W latach 1925-1928 miał tytuł "Kościół Narodowy". W 1922r. sześć parafii kościoła polskokatolickiego w Zagłębiu skupiało około 7500 wiernych. Parafie należą do dekanatu śląskiego diecezji krakowsko-częstochowskiej. Jako pierwsza po II wojnie światowej powstała parafia pw. Dobrego Pasterza w Bolesławiu. W 1957r. doszło do konfliktu na tle religijnym pomiędzy proboszczem tamtejszej parafii rzymskokatolickiej, a wiernymi. Postanowili oni zerwać z kościołem rzymskokatolickim, tworząc najliczniejszą dzisiaj, bo blisko 3 tyś. osób, parafię polskokatolicka na tutejszym terenie. Wówczas gromadziła ona 9 tyś. wiernych. Pierwszym proboszczem był ks. Tadeusz Gotówka. Kościół zlokalizowano przy ulicy Głównej. W tym czasie parafia w Bolesławiu była dekanatem. Obecnie proboszczem parafii jest ks. dziekan Kazimierz Fonfara. W 1961r. utworzono parafię pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Strzyżowicach. W 1970r. parafia strzyżowicka powołała własną filię w Sosnowcu. Ta z kolei po 9 latach usamodzielniła się, przyjmując za patronkę Matkę Boską Bolesną. Kaplica znajduje się w kamienicy przy ul. ks. Piotra Ściegiennego. W 1965r. wybudowano kościół św. Antoniego w Łazach-Rokitnie Szlacheckim. Obecnie proboszczem jest ks. Krzysztof Mendelewski. Natomiast w 1984r. z dość licznej parafii w Bolesławiu wydzielono osobną pw. Serca Jezusowego w Bukownie-Wsi, proboszczem był ks. Antoni Norman. Cztery lata później powstała parafia św. Barbary w Krzykawie, a proboszczem został ks. Jerzy Białas ze Strzyżowic. W zagłębiowskich parafiach kościoła polskokatolickiego pracuje siedmiu księży. Kilku uczy religii w szkołach w Bolesławiu, Strzyżowicach, Bukownie-Wsi i Krzykawie. Ponadto ks. Eugeniusz Stelmach z parafii strzyżowickiej jest kapelanem w szpitalu w Będzinie. Kościół polskokatolicki, podobnie jak kościoły starokatolickie, przyjmuje za źródło wiary Pismo Święte oraz tradycję chrześcijańską pierwszego tysiąclecia. Wierni nie uznają prymatu i nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności. Oprócz spowiedzi indywidualnej, wprowadzono sakramentalną spowiedź publiczną. Obowiązkiem wiernych jest uczestniczenie w nabożeństwach niedzielnych, odprawianych z okazji świąt oraz związanych z udzielaniem sakramentów. Duchowni nie odmawiają posługi religijnej, ktokolwiek by o nią poprosił. Księża przyjmują dobrowolne datki na cele kościoła. Duchownych nie obowiązuje celibat, a zdecydowana większość założyła rodziny. Kościół polskokatolicki już od 1900 r. wprowadził do liturgii kościelnej język polski. Od zarania swego istnienia zajmuje przychylne stanowisko wobec wszystkich kościołów i wyznań chrześcijańskich. Włączył się w działalność Światowej Rady Kościołów, a także Polskiej Rady Ekumenicznej, której jest współzałożycielem. Kapłan w kościele polskokatolickim spełnia funkcje duszpasterskie w swojej parafii zgodnie z jurysdykcją biskupa ordynariusza. Kościół polskokatolicki posiada trzy kurie biskupie, którymi są: kuria w diecezji warszawskiej, kuria w diecezji krakowsko-częstochowskiej i kuria w diecezji wrocławskiej. W diecezji warszawskiej są 34 parafie, przy czym najwięcej parafii tej diecezji znajduje się w woj. zamojskim (9 parafii), w diecezji krakowsko-częstochowskiej jest 26 parafii, a w diecezji wrocławskiej 22 parafie z tym, że najwięcej parafii ma woj. zielonogórskie (6 parafii). W diecezji krakowsko-częstochowskiej parafie te to: w Krakowie - 2, w Częstochowie - 1, w woj. kieleckim - 6, w woj. radomskim - 1, w woj. bielskim - 1, w woj. katowickim 7, w woj. tarnowskim - 1, w woj. tarnobrzeskim - 2, w woj krośnieńskim - 4. Parafie w woj. katowickim znajdują się: 1. Bolesław k. Olkusza, ul. Główna 5a, tel. 5, pw. Jezusa Chrystusa, 2. Krzykawka k. Olkusza, pw. św. Barbary.
Powstanie parafii i budowa kościoła.
Starania części mieszkańców Strzyżowic o ustanowienie w ich miejscowości parafii polskokatolickiej rozpoczęły się w 1961r. Wybrani przez mieszkańców Strzyżowic na członków Rady Parafialnej kościoła narodowego Józef Dróżdż, Stanisław Dróżdż, Stanisława Dudkiewicz, Kazimierz Kozioł i Stanisława Rogowicz, przedkładając podpisy mieszkańców, zwrócili się z pismem z 12 marca 1961r. do biskupa ordynariusza kościoła polskokatolickiego w PRl w Warszawie, ks. bp dr Maksymiliana Rodego o przyjęcie ich pod swoją jurysdykcję i przysłanie duszpasterza, by otoczył ich opieką duszpasterką. W dniu 31 lipca 1961r. ordynariusz kościoła polskokatolickiego, ks. bp dr Maksymilian Rode wydał dekret, w którym powołując się na kodeks prawa kanonicznego kościoła polskokatolickiego kań. 135f i pismo Prezydium WRN w Katowicach, Wydział Spraw Wyznań z 18 lipca 1961r. nr WZ.11/37/61, erygował w Strzyżowicach w powiecie będzińskim parafię polskokatolicką pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Po erygowaniu parafii w Strzyżowicach, administratorem jej został ks. Władysław Rybiński. Pierwotnie parafia posiadała kaplicę w mieszkaniu prywatnym Franciszka Kozła przy ulicy 1 Maja 6. Początkowo były dwie propozycje na zlokalizowanie budynku kościoła. Jedna na gruntach prywatnych Ignacego Dudy, druga, ostateczna lokalizacja budynku kościoła, to tereny Funduszu Ziemskiego przy ulicy Podwale. Wcześniej, w pobliżu kościoła parafii polskokatolickiej, na placu, gdzie istnieje boisko sportowe, teren był ogrodzony. leżeli tam pochowani w masowym grobie żołnierze rosyjscy, którzy zginęli w czasie II wojny światowej na terenie Strzyżowic. Tam też przewidziano urządzenie cmentarza grzebalnego. Dlatego 8 lipca 1961r. na tym terenie pochowano pierwszą parafiankę kościoła polskokatolickiego ze Strzyżowic, Marię Żurek. W wyniku starań obecnego proboszcza tej parafii ks. Eugeniusza Stelmacha52 i mieszkańców wsi, przyznano inny teren na cmentarz, przy ulicy Szosowej. Urządzono cmentarz komunalny. Nowy cmentarz wykonany został w całości w czynie społecznym przez mieszkańców - parafian kościoła polskokatolickiego. Na cmentarzu komunalnym pochowany został jako pierwszy, Antoni Szymonek. Jako pierwsza osoba z kościoła polskokatolickiego pochowana została Maria Żurek, którą ekshumowano 24 listopada 1962r. W dniu 1 listopada 1962r. na starym, pierwotnym cmentarzu żałobną ceremonię odprawił przy grobie Marii Żurek ks. E. Stelmach. W tym czasie wokół grobu teren został zaorany. Budowę kościoła rozpoczęto w 1963r. Początkowo planowano budowę domu parafialnego, gdyż były trudności w uzyskaniu zezwolenia na budowę kościoła. Po wybudowaniu dolnej części - podpiwniczenia, urządzono tam kaplicę. Aktualnie trwa dalsza rozbudowa kościoła pomimo, że w r. 1965 wybudowano jego górną część. Budynek kościoła jest ogrodzony. Kościół posiada ogrzewanie gazowe. Wystrój wnętrza kościoła wykonał Tadeusz Opara, malarz z Rogoźnika. Odnowił także ołtarz św. Barbary przejęty z sali zbornej kopalni "Grodziec" w czasie przebudowy tej sali. W ołtarzach bocznych są obrazy Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz Chrystusa Cierpiącego. W dolnej części kościoła znajduje się obecnie sala parafialna, w której m.in. odbywa się katecheza dla dzieci spoza Strzyżowic, którzy wykazali wolę przynależności do kościoła polskokatolickiego. Kościół widoczny jest z dużej odległości, bowiem miejsce, gdzie został wybudowany, stanowi małe wzniesienie nad pozostałą częścią wsi. Posiada on wymiary: długość 26 m, szerokość -14 m, i wysokość 15 m. Otynkowano go na zewnątrz w jasnym kolorze, przez co jest dobrze widoczny i kontrastujący z otoczeniem. W dniu 22 września 1963r. ks. bp dr M. Rode, prymas kościoła polskokatolickiego w PRl, dokonał poświęcenia dolnego kościoła pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Strzyżowicach. Z aktu poświęcenia wiadomo, że założył kamień węgielny pod budowę świątyni. Ostatniej ceremonii wmurowania kamienia węgielnego dokonano 20 października 1963r. przez murarza Stanisława Nowaka zamieszkałego w Strzyżowicach przy ulicy Szopena. Przewodniczącym Rady Parafialnej był wówczas Stanisław Mizioch, skarbnikiem - Jan Mrozek, a sekretarzem - Stanisław Nowak. Z podliczenia kosztów budowy dolnego kościoła wynika, że wyniósł 201.448 zł, przy czym wkład ogólny parafian w gotówce i pracy stanowił 88.975 zł, w tym w gotówce 35.327 zł, a kuria biskupia przydzieliła kwotę 50.000 zł. Istnieje lista - wykaz ofiarodawców i wykonanej pracy przy budowie pierwszej, dolnej części świątyni, w okresie od 25 kwietnia do 22 września 1963r. Są w nim 82 osoby: leszek Białas, Stanisław Bury, Stanisław Ciemniecki, Władysław Ciemniecki, Andrzej Czachor, Edward Czernik. Antnoni Ciemniecki, Cieślik, Izydor Dróżdż, Bolesław Dudkiewicz, Stanisław Dróżdż, Anna Duda, Franciszek Dróżdż, Stefan Dudkiewicz, Stanisław Duł, Stefan II Dudkiewicz, Henryk Dudkiewicz, Anna Feliszewska, Władysław Flak, Teofil Ferdyn, Zygmunt Flak, Stanisław Flak, Flak, Edward Gwóźdź, Bronisława Jarecka, Kazimierz Król, Antonina Kozieł, Maria Konior, Anna Kozieł, Bronisława Król, Franciszek Kozieł, Antonina Kaczorowska, Kazimierz Kozieł, Maria Kopczyńska, Franciszek Kyrcz, Marian Konior, Tadeusz Kozieł, Kozubowska, ludwik Kozieł, Anna Kopczyńska, Wiktor ligęza, Franciszek lata, Maria Maj, Władysław Mrozek, Jan Mrozek, Agnieszka Mrozek, Łucja Mrozek, Wanda Mrozek, Stanisław Mizioch, Łucja Młudzik, Henryk Nowak, Bronisław Nowak, Niedbała, Stanisław Nowak, Jan Przybytek, Eugeniusz Pietrzak, Józef Pałka, Józef Przybytek, Józefa Piekarska, Stanisław Przybytek, Aleksandra Pogoda, Jan Surowiec, Aleksander Skoczek, Władysława Skrzydło, Józef Szymański, Roman Szastak, Stanisław Szydło, Jerzy Swoboda, Stefan Sobieraj, Marian Sobieraj, Władysława Sak, Franciszek Szymański, Łucja Trzcionka, Józef Wołowiec, Maria Widera, Józef Żurek, Stefan Woźniak, Władysława Zygmunt, Zefiryn Żak. Budowę górnej części kościoła rozpoczęto 23 lipca 1964r. Murarzami, którzy położyli pierwsze cegły, byli Władysław Niedbała z Rogoźnika, Stanisław Nowak ze Strzyżowic oraz pomoc murarska - Józef Wołowiec i Agnieszka Mrozek - oboje ze Strzyżowic. Akt dokończenia prac przy wznoszeniu murów i uroczystego poświęcenia krzyża na wieży kościoła nastąpił 15 sierpnia 1965r. Z aktu wynika, że 7 sierpnia 1965r., w sobotę zakończono prace przy wznoszeniu murów kościoła przez murarzy Edwarda Czernika i Władysława Ciemnieckiego, obaj ze Strzyżowic oraz pomocy murarskiej - Józefa Wołowca i Władysława Mrożka, mieszkańców Strzyżowic. Ustalono, że dzień 15 sierpnia będzie obchodzony każdego roku uroczyście, jako pierwsza uroczystość - po staremu zwana "odpustem". Zakończenie wieży i wmurowanie krzyża dokonał osobiście ks. Eugeniusz Stelmach, w dniu 12 sierpnia 1965r. w obecności Józefa Wołowca, Władysława Mrożka, Franciszka Szymańskiego, Józefa Przybyłka, lucjana Mrożka. Otwarcie górnego kościoła nastąpiło 5 grudnia 1965 r.
Kościół Polskokatolicki.
Kościół Polskokatolicki zwany również "Kościołem Narodowym" bierze swój początek od Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła założonego w 1897 roku przez ks. bp. Franciszka Hodura w Stanach Zjednoczonych A.P. w proteście przeciwko próbom wynaradawiania polskiej społeczności podejmowanym przez rzymskokatolickich biskupów pochodzenia niemieckiego i irlandzkiego.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w r. 1918 prawie natychmiast, bo już w roku 1920 Kościół Narodowy rozpoczął swą misję w ojczyźnie, jednak nie został zalegalizowany przez ówczesne władze, Dopiero dekret legalizacyjny z 1946r. pozwolił Kościołowi rozpocząć normalną działalność, tak że już w r.1951 mógł stworzyć niezależną od kościoła macierzystego w USA administrację. Na synodzie w dn. 11.12.1951 dokonana została zmiana nazwy Kościoła na "Kościół Polskokatolicki".
Obecnie po latach misyjnej pracy Kościół posiada w Polsce 88 parafii, w których pracuje 116 duchownych. Podzielony jest na trzy diecezje: warszawską, krakowsko-częstochowską i wrocławską. Administratorem diecezji krakowsko-częstochowskiej jest ks. bp. Jerzy Szotmiller, Wikariuszem biskupim jest proboszcz parafii sosnowieckiej ks. mgr Adam Stelmach.
Najwyższą władzę w Kościele sprawuje Synod złożony z wszystkich księży i świeckich delegatów - po jednym lub dwóch z każdej parafii. Synod zatwierdza biskupów wybranych przez synody diecezjalne, decyduje o wszystkich ważnych sprawach majątkowych, sadowniczych, administracyjnych, ideologicznych itp. W okresie międzysynodalnym Kosciołem kieruje Rada Kościoła, w jej skład wchodzą biskupi, infułaci, delegaci świeccy.
Kościół Polskokatolicki należy do rodziny kościołów starokatolickich. Ta przynależność spowodowała przyjęcie prawd wiary i zasad moralności takich jakimi zostały ustalone przez ekumeniczne sobory niepodzielonego kościoła pierwszego tysiąclecia. Dlatego też Kościół Polskokatolicki nie uznaje za obowiązujące go watykańskich dogmatów z 18 lipca 1870 roku o nieomylności i uniwersalnej jurysdykcji papieża, gdyż są one sprzeczne z wiarą starego Kościoła i burzą starokościelny ustrój oparty na demokracji i koncyliaryźmie. Nie przeszkadza to jednak w uznawaniu historycznego prymatu i przyznawaniu biskupowi Rzymu pierwszeństwa honorowego: uważa biskupa Rzymu za "pierwszego wśród równych" - primus inter pares. Kościół nie przyjął również jako obowiązujących w sumieniu tych nowych dogmatów, które ogłaszali "ex cathedra" biskupi Rzymu lub też które były ustanawiane na soborach Kościoła Rzymskokatolickiego.
Inne szczególne cechy Kościoła Polskokatolickiego:
- Na IV Synodzie Powszechnym w roku 1921 zniesiony został przymusowy celibat duchownych, co uchroniło księży od męki sumienia i dało możliwość zakładania rodziny zgodnie z myślą Bożą wyrażoną w Piśmie Świętym (1Tm. 3,2; 12)
- Obok spowiedzi usznej obowiązującej dzieci i młodzież, przywrócono dla ogółu wiernych spowiedź powszechną
- Małżeństwo uznane jest przez Kościół za związek nierozerwalny. Jednakże, gdy ze słabości ludzkiej związek rozpadnie się, wówczas strona niewinna rozbicia może ubiegać się w Sądzie Kościelnym o jego unieważnienie
- Cześć dla Marii Panny, matki naszego Zbawiciela oraz kult świętych, szczególnie pierwszego tysiąclecia, jest w Kościele zachowany, lecz z ustawicznym podkreśleniem umiaru, unikaniem przesady zwłaszcza w kulcie "cudownych" obrazów tak, aby nie przysłonić tym aktów uwielbienia należnych Bogu i Jezusowi Chrystusowi, naszemu Panu i Zbawcy.
- Z tego samego powodu i braku potwierdzenia w Piśmie Świętym i Tradycji Apostolskiej Kościół odrzuca naukę o odpustach i kult relikwii.
- Kościół Polskokatolicki kierując się duchem Ewangelii, słowami i przykładami samego Jezusa Chrystusa, nie pozwala na jakiekolwiek zbyt swobodne traktowanie zasad moralnych przez wiernych. Jednakże nigdy nie podejmował i nie podejmuje próby zastąpienia ludzkiej wolności i sumienia przez przepisy prawa tak, by w miejsce wolności wprowadzić nową, kościelną niewolę.
Na uwagę zasługuje również ekumeniczna postawa Kościoła. Od zarania swojego istnienia zajmował przychylne i braterskie stanowisko wobec wszystkich Kościołów i wyznań chrześcijańskich szanując je za to, że niosą swym wyznawcom światło Ewangelii Chrystusowej, pociechę i ukojenie duchowe. Pozwoliło to włączyć się Kościołowi w działalność Światowej Rady Kościołów, a także Polskiej Rady Ekumenicznej, której jest współzałożycielem. Świadom swego posłannictwa religijnego przejawia dużą aktywność w inicjatywach utrwalania pokoju i sprawiedliwości.
Z najstarszych wiadomości o miejscowości.
Z dokumentów nadawczych klasztoru na Zwierzyńcu pod Krakowem z lat 1120, 1191 i 1254 dowiadujemy się o istnieniu m.in Grodźca, Łagiszy, Strzyżowic, Wojkowic, Nowej Wsi, Dąbia, Sączowa, Myszkowie, Góry Siewierskiej i Tąpkowic. Są to pierwsze wiadomości pisane o tych miejscowościach, które mogą być brane pod uwagę przy obchodzeniu lokalnych rocznic. W sposób oczywisty daty te są spóźnione w stosunku do rzeczywistych dat powstania tych miejscowości, których początki zaginęły w pomroce dziejów. Tak więc w większości zagłębiowskich miast, wsi i osad jesteśmy skazani na domniemania oparte o porównania.
Od najdawniejszych czasów ziemie obecnego Zagłębia Dąbrowskiego1 należały do Ziemi Krakowskiej wchodzącej w skład państwa Wiślan, które istniało już w VIII w. i które za czasów Świętopełka (870-894) zostało podporządkowane państwu morawskiemu. W rejonie tym w końcu IX w. funkcjonowała samoistna organizacja państwowa ze stolicą w Krakowie. Wielkiego znaczenia nadały Ziemi Krakowskiej rządy pierwszych Piastów. Zyskały jednak jeszcze więcej w okresie rządów Bolesława Chrobrego, z chwilą utworzenia biskupstwa krakowskiego. Diecezja krakowska objęła wówczas tereny obecnego Zabłębia.
Dwa szlaki drożne przebiegały we wczesnym średniowieczu przez tereny dzisiejszego Zagłębia Dąbrowskiego. Jedna droga prowadziła z Krakowa przez Będzin do Wrocławia, druga również z Krakowa przez Olkusz, Sławków, Siewierz do Kalisza i Poznania. Były to drogi o europejskim znaczeniu. Zakładano na nich komory celne, najwcześniej w Czeladzi i Siewierzu. Pierwsze historyczne wiadomości o losie i rozwoju miejscowości zagłębiowskich posiadamy dopiero z początków XII wieku. Kazimierz Sprawiedliwy darowuje Mieszkowi Plątonogiemu, protoplascie Śląskich Piastów, około 1179 r. kasztelanię bytomską i oświęcimską z licznymi przynależnościami. Od 1178 r. część późniejszego Zagłębia pozostawała w rękach potomków M. Plątonogiego. W 1337 r. książę Władysław sprzedał Siewierz wraz z przynależną do niej krainą, krewniakowi swojemu Kazimierzowi, księciu cieszyńskiemu, który przyjął tytuł pana Ziemi Siewierskiej. Między rokiem 1358 a 1409 utworzono Księstwo Siewierskie. W 1443 r. Wacław l odsprzedał Księstwo Siewierskie biskupowi krakowskiemu Zbigniewowi Oleśnickiemu. Odtąd kolejni biskupi krakowscy nosili jednocześnie tytuł książąt siewierskich.
Akt sprzedaży i kupna Księstwa Siewierskiego wymieniał, że w skład jego wchodziły: miasta Siewierz i Czeladź z wioskami: Gołuchowice, Łagisza, Wojkowice Komorne, Rzeniszów, Nowa Wieś, Strzyżowice, Sączów, Myszkowice, Tąpkowice, Ujejsce, Wojkowice Kościelne, Sarnów, połowa wsi Psary, Dąbie, Rogoźnik, Twardowice, Sadowię, Malinowice, Winowno, Bendusz, Żelisławice, Bobrowniki, Ożarowice, Grodziec i miasto Koziegłowy.
W odpisie dokumentu, który znajdował się w Bytomiu, z niewiadomych przyczyn nie wymieniono wszystkich wiosek wchodzących w skład Księstwa Siewierskiego. Odpis, który znajdował się w archiwum parafialnym w Czeladzi informuje, że Księstwo Siewierskie w chwili jego sprzedaży obejmowało 3 miasta i 58 wsi. Z tej liczby własnością biskupa były dwa miasta - Siewierz i Czeladź oraz 8 wsi a mianowicie: Brzękowice, Gołuchowice, Łagisza, Łubianki, Nowa Wieś, Strzyżowice, Wojkowice Komorne i Zendek. Reszta wiosek znajdowała się w rękach prywatnych, z wyjątkiem Grodźca i Milowic.
W 1298 r. w Sławkowie istniała już parafia św. Jana i św. Krzyża. Sławków był siedzibą dekanatu, w skład którego w II połowie XIII w. wchodziły m.in. parafie Będzin, Czeladź, Grodziec, Sączów, Siewierz, Siemonia, Wojkowice i Sławków, a także parafie ze Śląska m.in. Bytom i pobliskie wioski, w tym Strzemieszyce, Bukowno, Gołonóg oraz Ząbkowice. Grodziec, który w źródłach dziejowych pojawia się dopiero w roku 1256, w 1287 r. znany jest z potwierdzenia nadania grodzieckiego dla zwierzynieckiego kościoła. W 1326 r. posiadał własną parafię. Poprzez plebanię grodziecką, klasztor zwierzyniecki ściągał dziesięciny i dodatkowe daniny z majątków, które rozciągały się na terenach późniejszych wsi: Strzyżowice, Wojkowice Komorne, Nowa Wieś, Sączów, Pyrzowice, Dąbie, Myszkowice, Góra Siewierska, Tąpkowice, Gawczyce i Łagisza. Określa to rolę, jaką Grodziec odgrywał w stosunkach społeczno-gospodarczych na przestrzeni wieków XIII do XV.
Z życia Kościoła.
Jubileusz 45-lecia Parafii Polskokatolickiej w Strzyżowicach - 10 czerwca 2006 r. zapisze się na stałe złotymi zgłoskami w historii Parafii Polskokatolickiej pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W tym to bowiem dniu parafia obchodziła 45-lecia swojego powstania.
Już od samego rana, w piękny słoneczny sobotni dzień, wokół kościoła zaczęły gromadzić się rzesze wiernych z parafii strzyżowickiej, jak również delegacje wiernych z parafii polskokatolickich w Sosnowcu, Krzykawie--Małobądzu i Bukownie, a także zaproszeni goście.
Świątynia i parafia powstawały w trudnych, kryzysowych dla Polski latach, wśród licznych trudności i niedostatku. Starania części mieszkańców Strzyżowic o ustanowienie w ich miejscowości parafii polskokatolickiej rozpoczęły się w 1961 r. Tylko upór i determinacja obecnego proboszcza ks. infułata Eugeniusza Stelmacha i strzyżowickich parafian sprawiły, że mogli oni w dniu 10 czerwca obchodzić piękny jubileusz jej istnienia. Ks. infułat stoi na czele parafii od jej początku i prowadzi powierzony sobie lud wiernych, będąc z nim na dobre i złe. Historię budowy kościoła i starań o utworzenie parafii znają nawet dzieci. Żyje też ona we wspomnieniach starszych, którzy byli uczestnikami i świadkami tych wydarzeń. Z potrzeby chwili zrodziła się konieczność budowy kościoła. Według niektórych było to tzw. porwanie się z motyką na słońce, według innych - konieczność. Tych ostatnich z wielkim entuzjazmem popierał obecny Proboszcz i ówczesna Rada Parafialna. To za ich sprawą pomysł stawał się coraz bardziej realny, angażował wielu ludzi, którzy chętnie, z entuzjazmem podjęli ten trud. Powstał Komitet Budowy Kościoła. Natychmiast zgłosili się chętni, głównie mieszkańcy Strzyżowic, którzy przekazali działki pod zabudowę kościoła. Rozpoczęto budowę długą i żmudną. Ludzie zaczęli zwozić materiały budowlane.
W dniu 12 marca 1961 r. wybrana przez mieszkańców Strzyżowic Rada Parafialna: Józef Dróżdż, Stanisław Dróżdż, Stanisława Dudkiewicz, Kazimierz Kozioł i Stanisława Rogowicz, przedkładając podpisy mieszkańców, zwrócili się do Biskupa Ordynariusza Kościoła Polskokatolickiego w Warszawie, Bp. dr. Maksymiliana Rodego o przyjęcie ich pod swoją jurysdykcję i przysłanie duszpasterza, by otoczył ich opieką duszpasterską.
W dniu 31 lipca 1961 r. Ordynariusz Kościoła Polskokatolickiego, Bp dr Maksymilian Rode wydał dekret, w którym - powołując się na Kodeks Prawa Kanonicznego Kościoła Polskokatolickiego - erygował w Strzyżowicach w powiecie będzińskim parafię polskokatolicką, pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Po erygowaniu parafii w Strzyżowicach, administratorem jej został ks. Władysław Rybiński.
Początkowo parafia posiadała kaplicę w mieszkaniu prywatnym Franciszka Kozła, przy ulicy 1 Maja 6. Rozważano dwie propozycje zlokalizowania budynku kościoła. Jedna na gruntach prywatnych Ignacego Dudy, druga (ostateczna lokalizacja kościoła) to tereny Funduszu Ziemskiego, przy ulicy Podwale. Natomiast cmentarz zamierzano urządzić na placu w pobliżu kościoła parafii polskokatolickiej, gdzie w dniu 8 lipca 1961 r. pochowano pierwszą parafiankę ze Strzyżowic, p. Marię Żurek. W wyniku starań obecnego proboszcza, ks. Eugeniusza Stelmacha i 52 mieszkańców wsi, przyznano inny teren na cmentarz, przy ulicy Szosowej; urządzono tu cmentarz komunalny. Nowy cmentarz wykonany został w całości w czynie społecznym przez parafian Kościoła Polskokatolickie. Budowę kościoła rozpoczęto w 1963 r. Początkowo planowano budowę domu parafialnego, gdyż były trudności w uzyskaniu zezwolenia na budowę kościoła. Po wybudowaniu dolnej części, urządzono tam kaplicę, a następnie w 1965 r. wybudowano jego górną część. Kościół posiada ogrzewanie gazowe. W dolnej części kościoła znajduje się obecnie sala parafialna, w której m.in. odbywa się katecheza dla dzieci spoza Strzyżowic. Kościół widoczny jest z dużej odległości, bowiem zbudowany został na małym wzniesieniu górującym nad pozostałą częścią wsi. W dniu 22 września 1963 r. Bp M. Rode, zwierzchnik Kościoła Polskokatolickiego dokonał poświęcenia dolnego kościoła pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Strzyżowicach. Otwarcie górnego kościoła nastąpiło 5 grudnia 1965 r. Przez kolejne lata, podobnie jak na początku, w budowaniu i upiększaniu swojej świątyni uczestniczyła cała parafia; tak jest do dzisiaj.
Podczas rekolekcji Wielkopostnych na Jubileusz parafię duchowo przygotował wikariusz biskupi Diecezji Krakowsko-Częstochowskiej ks. mgr Adam Stelmach - proboszcz parafii w Sosnowcu. Jubileusz parafii sprawił, że serca wszystkich wiernych przepełniała wdzięczność wobec dobrego Boga i Matki Najświętszej za opiekę nad całą parafią strzyżowicką. Wszyscy ufają, że Pan Bóg nadal będzie im błogosławił, a Matka Boża Nieustającej Pomocy, Patronka parafii, będzie ich wspierać swoim przemożnym wstawiennictwem przed Bogiem. Jubileusz parafii był też okazją, by podziękować za wspaniały dar kapłaństwa Księdza Infułata. Kapłaństwo jest bowiem wielkim darem od Boga i wielkim zaszczytem. Jako Dziekan Dekanatu Śląskiego ks. Infułat interesuje się parafiami i kapłanami swojego Dekanatu, ciesząc się ich sukcesami i wspierając w chwilach trudności. Zawsze punktualny, dbający o porządek i czystość w świątyni. Ta jego duszpasterska postawa była inspiracją do przyjęcia kapłaństwa przez trzech kapłanów złej parafii. Pod czujnym okiem Ks. Infułata w strzyżowickiej parafii wielu kapłanów odbywało praktyki duszpasterskie, ucząc się pokornej służby wobec każdego człowieka, taktu i tolerancji. Wszyscy ci kapłani są ogromnie wdzięczni Ks. Infułatowi za wprowadzenie ich w pracę dla dobra wiernych i naszego świętego Kościoła.
Parafia strzyżowicką jest parafią żywą, którą tworzą ludzie bardzo wierzący i wielce zaangażowani nie tylko w sprawy parafialne, ale i w sprawy całego Kościoła i ekumenię. Proboszcz parafii przez wiele lat pełni funkcję Wiceprzewodniczącego Śląskiego Oddziału Polskiej Rady Ekumenicznej. To tutaj rozpoczynały się i trwają nabożeństwa ekumeniczne w Tygodniu Modlitw o Jedność Chrześcijan, i z okazji różnych uroczystości. To tutaj organizowano, dzięki Ks. Proboszczowi, pomoc dla potrzebujących w okresie stanu wojennego. Pomoc ta obejmowała nie tylko tę parafię, ale rozciągała się na wiele innych parafii; dostarczając im przede wszystkim żywności i lekarstw. Teraz pomoc charytatywna jest organizowana dla najbardziej potrzebujących parafian przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Tradycyjnie już od 44 lat, do dzieci przychodzi św. Mikołaj, przynosząc im upominki, których sponsorem jest Ks. Proboszcz. Od 40 lat Ksiądz Infułat jest kapelanem Szpitala Powiatowego w Będzinie, gdzie chorych i potrzebujących wspiera nie tylko duchowo, ale i częstokroć materialnie, nie patrząc na wyznanie czy pochodzenie. Również w szkole, w której jest nauczycielem, organizuje różnego rodzaju uroczystości i wspiera materialnie uczniów z ubogich rodzin, jak również jest sponsorem różnego rodzaju nagród czy upominków dla uczniów.
Kościół, doceniając duszpasterską pracę i zaangażowanie Ks. Proboszcza, podniósł go do godności Infułata, następnie została mu powierzona zaszczytna funkcja Wikariusza Generalnego Diecezji, a kościół parafialny w Strzyżowicach (pięć lat temu) Ordynariusz Diecezji bp Jerzy Szotmiller podniósł do godności Prokatedry Diecezji Krakowsko-Częstochowskiej.